Οι επόμενοι δύο μήνες ήταν γεμάτοι πόνο και αποκατάσταση. Ωστόσο, εκείνη την περίοδο συνέβη κάτι που δεν περίμενα. Ένα ηλεκτρονικό πιεσόμετρο εμφανίστηκε στο σπίτι, το οποίο δοκιμάσαμε από περιέργεια. Η μέτρηση της πίεσης έδειξε 20, κάτι που θεωρήσαμε αρχικά λάθος, αλλά το πιεσόμετρο συνέχιζε να δείχνει τα ίδια.
Την επόμενη μέρα, βρέθηκα στο Νοσοκομείο Καρδίτσας για εξετάσεις, οι οποίες δεν ήταν καλές. Έπρεπε να μεταβώ άμεσα στο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης, όπου χρειάστηκε να κάνω βιοψία στα νεφρά. Η βιοψία δεν έδωσε τα επιθυμητά αποτελέσματα, και έτσι με παρέπεμψαν στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός στην Αθήνα.
Εκεί, πέρασα έναν ολόκληρο μήνα, κατά τη διάρκεια του οποίου οι γιατροί κατάφεραν να ρυθμίσουν τις εξετάσεις μου, μειώνοντας την κρεατινίνη στο 2 και την ουρία σε ελεγχόμενα επίπεδα. Μου συνέστησαν αυστηρή διατροφή και με καθησύχασαν λέγοντας ότι ίσως να περάσουν χρόνια πριν χρειαστώ αιμοκάθαρση. Όμως, έξι μήνες αργότερα, σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου, υπέστην ένα δυνατό μαρκάρισμα. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι η κρεατινίνη είχε εκτοξευθεί στο 14 και η ουρία είχε ξεπεράσει τα 200. Αυτή τη φορά, η κατάσταση ήταν πιο σοβαρή και με μετέφεραν επειγόντως στο Νοσοκομείο Γεννήματα για αιμοκάθαρση.
Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς συνέβαινε. Η αιμοκάθαρση, η υποκλείδια και όλα τα σχετικά ήταν κάτι εντελώς καινούργιο για μένα. Η εξήγηση ήρθε την επόμενη μέρα, αλλά η αίσθηση ότι χάνω την υγεία μου ήταν σοκαριστική. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι έπρεπε να παλέψω για την καλύτερη ποιότητα ζωής που μπορούσα να έχω.
Μετά από αρκετές εξετάσεις, οι γιατροί μου ανακοίνωσαν ότι η μόνη λύση ήταν η μεταμόσχευση. Έτσι, μπήκα στην λίστα αναμονής.
Η μητέρα μου πρότεινε να δωρίσει εκείνη το νεφρό της, αλλά η διαφορά στο αίμα (αρνητικός η ίδια, θετικός εγώ) δεν το επέτρεπε. Ο πατέρας μου ήταν διατεθειμένος να το κάνει, αλλά εγώ ανησυχούσα για την οικογένεια μας, γιατί ήταν ο μόνος που την συντηρούσε. Τελικά, τον Απρίλιο του 1999, με κάλεσαν για να βρω μόσχευμα στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, η ζωή μου άλλαξε για πάντα. Η μεταμόσχευση στέφθηκε με επιτυχία και από τότε, έως σήμερα, ζω μια ζωή γεμάτη υγεία και ευγνωμοσύνη. Στο μεταξύ, κατάφερα να δημιουργήσω την οικογένειά μου το 2009, με δύο υπέροχα αγοράκια, για τα οποία ζω και αναπνέω. Εύχομαι να με έχει ο Θεός καλά για να τα μεγαλώσω όπως τους αξίζει.
Από το 2016, συνέχισα να ασχολούμαι με τον αθλητισμό και σήμερα ανήκω στην Α.Ο.Ν.Μ., όπου συμμετέχω στον τομέα της ποδηλασίας. Το 2019, είχα την τιμή να συμμετέχω στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μεταμοσχευμένων στο Νιουκάστλ της Αγγλίας, μια εμπειρία που με γέμισε υπερηφάνεια.
Η ζωή μου είναι μια απόδειξη ότι, όποια κι αν είναι η δυσκολία, το σημαντικό είναι να μην τα παρατάς και να συνεχίζεις να παλεύεις. Η συμμετοχή στον αθλητισμό, ακόμη και σε πιο ήπιους ρυθμούς, μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας προς το καλύτερο.
Εύχομαι σε όλους υγεία και δύναμη, και σε όσους περιμένουν ένα μόσχευμα, να μην χάνουν την ελπίδα τους. Ο δρόμος μπορεί να είναι δύσκολος, αλλά η επιμονή και η πίστη πάντα ανταμείβονται.
Δημοσίευση σχολίου
Το dwrea-zois.gr σέβεται και προασπίζεται το δικαίωμα κάθε αναγνώστη να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του.
Ωστόσο, διευκρινίζουμε ότι οι απόψεις αυτές ανήκουν αποκλειστικά στους εκάστοτε χρήστες και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη δική μας θέση. Σας παρακαλούμε να διατηρείτε έναν ευπρεπή λόγο στις συζητήσεις σας.
Σχόλια που περιέχουν ύβρεις ή προσβλητικό περιεχόμενο θα διαγράφονται.