Στέλλα Γεωργάκη: Η δική μου προσωπική ιστορία

Όλα ξεκίνησαν από την στιγμή που γεννήθηκα, μόλις 30 ημερών και μόλις η μαμά μου με είχε φέρει σπίτι άρχισα να μην μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια , να κλαίω συνέχεια , να πίνω το γάλα της μάνας μου και να μην παίρνω γραμμάριο αντιθέτως έχανα κιλά. Με πάνε στο Παίδων ώσπου μετά από πολλές εξετάσεις διαγνώστηκα με Κυστική Ίνωση, μία σπάνια γενετική νόσο που επηρεάζει πολλά ζωτικά όργανα όπως πνεύμονες , πάγκρεας, συκώτι, κτλ. Από εκεί και πέρα άρχισε ο προσωπικός μου αγώνας. Μέχρι 10 χρονών δεν είχα παρουσιάσει ιδιαίτερα προβλήματα. ‘Έκανα κάθε τόσο

ιατρικό έλεγχο στο κέντρο Κυστικής Ίνωσης ανηλίκων στο Παίδων. Όταν πήγα 10 χρονών άρχισαν οι βακτηριακές λοιμώξεις στους πνεύμονες. Νοσηλευόμουν προγραμματισμένα κάθε 6μηνο για ενδοφλέβιες αντιβιώσεις μέχρι που το 6 μηνο έγινε 4μηνο και μετά άρχισε και γινόταν 3 μηνο. Εκτός αυτού πάθαινα συχνά αιμοπτύσεις και έτρεχα ξανά στο νοσοκομείο. Οι αιμοπτύσεις μου έγιναν περισσότερες και χωρίς να προλάβω να το καταλάβω έφτασα στο σημείο να χρειάζομαι οξυγόνο τουλάχιστον μόνο τα βράδια για αρχή. Όσο πέρναγε ο καιρός και έκανα τις θεραπείες μου η κατάσταση μου επιδίνονταν και έφτασα να μην μπορώ να ανταπεξέλθω στο σχολείο καθώς ήμουν μόνο 16 χρονών και πήγαινα στην Α’ λυκείου. 

Κουραζόμουν όταν περιπάταγα το πρωί για το σχολείο και κάθε μέρα έκανα δέκατα όπου με γονάτιζαν. Στα μισά της σχολικής χρονιάς το παράτησα ,φορώντας πια μόνιμο οξυγόνο στο σπίτι , έκανα αναπνευστικές φυσιοθεραπείες 2 φορές την ημέρα , εισπνεόμενες αντιβιώσεις κάθε μέρα , η όρεξη για φαγητό είχε φτάσει στα τάρταρα , έχανα πολύ βάρος και η ψυχολογία μου στο μηδέν. Οι γιατροί του Σισμανογλειου όπου μεταφέρθηκα μετά την ενηλικίωση μου στην Μονάδα Κυστικής Ινωσης ενηλίκων μου μίλησαν για την μεταμόσχευση πνευμόνων. Το 2004 τότε ήταν κάτι πρωτόγνωρο για έμενα. Δεν είχα ιδέα πως και τι ήταν αυτό. Τότε είχαν κάνει περίπου 3-4 συνασθενής μου και πήγαιναν παρά πολύ καλά! Πλέον δεν είχαν αυτόν τον χρόνιο βήχα , ούτε είχαν 100 φλέγματα την ημέρα να φτύνουν! Ζούσαν απολύτως φυσιολογικά και αξιοπρεπής. 

Αυτή ήταν και η σωτηρία μου. Το 2005 όταν ήμουν 19 χρονών λοιπόν, μπήκα στην ευρωπαϊκή λίστα μεταμοσχεύσεων του Γενικού νοσοκομείου της Βιέννης. Σε επείγον λίστα μέσα σε 3 μήνες βρέθηκε το πολυπόθητο. Η ζωή μου άρχισε ξανά! Πλέον ένιωθα απόλυτα υγιής και κάθε μέρα που ξυπνούσα μπορούσα και ανέπνεα χωρίς βάρος στο στήθος , χωρίς αυτόν τον τρομερό βήχα. Η χαρά μου όμως δεν κράτησε πολύ γιατί καθώς πέρναγε ο καιρός πάθαινα συνέχεια απορρίψεις. Ώσπου το 2009 έπαθα χρόνια απόρριψη και η αντοχή των πνευμόνων μου έπεσε κατακόρυφα. Ξανά δύσπνοιες , ξανά κούραση , ξανά ψυχολογία στο μηδέν. Πέρασαν σχεδόν 7 χρόνια με το πρώτο μου μόσχευμα ώσπου ξανά μπήκα στη λίστα για δεύτερη μεταμόσχευση. Εκεί πλέον άρχισα να ξανά ελπίζω! Μετά από 12 μήνες και μετά από ένα πνευμοθώρακα που έπαθα στο νοσοκομείο της Βιέννης μπήκα εντατική , μπήκα υπερεπειγον λίστα και όπως ήμουν σε καταστολή στην εντατική βρέθηκε σε μια εβδομάδα μόσχευμα στις 4 Δεκεμβρίου το 2014. Ανήμερα της Αγίας Βαρβάρας το οποίο το θεωρώ θαύμα γιατί πήγαινα στην Μονή της Αγίας Βαρβάρας όσο ήμουν στην λίστα και παρακάλαγα! Από τότε έως σήμερα επιτέλους δεν έχω άλλα προβλήματα , είμαι καλά ευγνώμων και πλέον τώρα στα 35 μου πάω στην Γ΄ Λυκείου για να τελειώσω το σχολείο και να σπουδάσω!