Ριχάρδος Φώσκολος: Η δική μου προσωπική ιστορία

 

Όλα ξεκίνησαν στα 14 μου χρόνια. Βιαστικά με έχωσαν στο νοσοκομείο με διαβήτη. Νεανικό διαβήτη τον ονόμαζαν τότε, τύπου 1 όπως ονομάζεται πλέον κι επίσημα. Οι γιατροί δεν ήξεραν πολλά πράγματα εκείνες τις εποχές, με υπέβαλλαν σε δίαιτα τρομερή «για να μην κάνω πολλές μονάδες ινσουλίνη», είπαν. Από τον επόμενο χρόνο ξεκίνησα τη δική μου επανάσταση και αποφάσισα να ζήσω όπως ήθελα. Ο διαβήτης όμως ό,τι υπόσχεται το κάνει. Στα σαράντα μου άρχισαν τα όνειρα με τους τσακωμούς και τις ταραχές. Ξυπνούσα με πονοκεφάλους και μεγάλο εκνευρισμό Ήταν αρχές άνοιξης που έκανα εξετάσεις και βρήκαν 2,5 κρεατινίνη, ουρία δεν θυμάμαι πόσο. Εκείνο το φθινόπωρο και μετά από ένα άσχημο χωρισμό, επέστρεψα στην Αθήνα. Το σώμα μου άλλαζε, οι δυνάμεις μου, η ψυχολογική μου κατάσταση. Από τη διάγνωση και μετά συνάντησα διάφορους γιατρούς. Το μόνο που μου έμεινε ήταν η κυνικότητα με την οποία με αντιμετώπιζαν, όπως και η αίσθηση πως ήμουν χαμένη περίπτωση λόγω του αρρύθμιστου διαβήτη. Φυσικά κάτω από έναν τέτοιο διαβήτη κρύβονται πολλά, κυρίως ψυχικά θέματα, μα στην Ελλάδα ποιος δίνει σημασία. Αφέθηκα λοιπόν, το πήρα απόφαση. Μέρα με τη μέρα γινόμουν ένα κέλυφος. Άδειο κέλυφος. Όσα συνέβαιναν έμοιαζαν να είναι άλλου και όχι δικά μου. Η τύχη τα ‘φερε και γνώρισα ένα υπέροχο γιατρό, νεφρολόγο και κυρίως άνθρωπο! Μανώλης Λογοθέτης το όνομα του. Με κράτησε ζωντανό ίσαμε την αιμοκάθαρση και μέχρι τη μεταμόσχευση. Ώρες, ώρες πιστεύω πως ο Μανώλης θα έδινε και το κεφάλι του για να κρατήσει ένα ασθενή! Η αιμοκάθαρση έμοιαζε κόλαση, μερικούς μήνες έκανα, με υποκλείδιο (αργότερα και μετά τη μεταμόσχευση ο χειρούργος πρότεινε να ράψει την τρύπα μα αρνήθηκα. Ήθελα να είναι εκεί για να θυμάμαι). Δεν μπορώ να περιγράψω τα συμπτώματα, ούτε την ψυχολογική μου κατάσταση. Η μάνα έδωσε το νεφρό της, καλή συμβατότητα. Θυμάμαι πως ξυπνώντας από τη νάρκωση, έβλεπα όνειρο πως τρέχουν νερά μέσα μου και με καθαρίζουν. Το νεφρό λειτούργησε αμέσως! Όντως, στο χέρι είχα τους ορούς και από τον καθετήρα έτρεχαν ούρα. Έχουν περάσει 15 χρόνια από τότε, η μάνα μου ζει και είναι υγιής, έχω επανέλθει και δουλεύω, σχεδόν όπως πριν. Με το διαβήτη κάνω αγώνα μεγάλο, μα δεν είναι εύκολα τα πράγματα, θα δείξει όμως. Ευχαριστώ που μου δώσατε το λόγο και είναι η πρώτη φορά που μιλάω δημόσια γι αυτό το θέμα.