Εμβολιασμοί - Μεταμοσχεύσεις

Τό ἄρθρο αὐτό γράφεται ἀσφαλῶς γιά ὅλους τούς σκεπτόμενους καί προβληματιζόμενους ἀνθρώπους, ἀλλά εἰδικότερα ἀπευθύνεται στή μερίδα ἐκείνη τῶν χριστιανῶν ἤ μή, οἱ ὁποῖοι προβληματίζονται μέ τό ἐάν εἶναι ὀρθό καί ἠθικό νά χρησιμοποιοῦνται ἀνθρώπινα κύτταρα ἀπό ἐκτρωθέντα ἔμβρυα γιά τόν πειραματισμό καί γιά τήν προετοιμασία καί παραγωγή ἐμβολίων μέ σκοπό τήν προφύλαξη ἀπό διάφορες ἀσθένειες καί ἐπί τοῦ προκειμένου ἀπό τόν κορωνοϊό (COVID-19).

Γιά τή σχετική τοποθέτησή μας θά προβοῦμε προηγουμένως καί θά ἀναφερθοῦμε σέ ἕνα ἀνάλογο ἤ παράλληλο προβληματισμό: Ἐπιτρέπονται καί εἶναι ἠθικῶς ὀρθό καί ἀνεύθυνο νά χρησιμοποιοῦμε γιά μεταμόσχευση ὄργανα, τά ὁποῖα λαμβάνουμε

ἀπό κλινικά ἤ ἐγκεφαλικά νεκρούς ἀνθρώπους;

Ἐδῶ πρέπει νά διασαφήσουμε ὅτι ἐγκεφαλικά νεκρός θεωρεῖται ἐκεῖνος, τοῦ ὁποίου ὁ ἐγκέφαλος εἶναι «νεκρός», ἀλλά ἡ καρδιά συνεχίζει νά ἐργάζεται ἴσως καί μέ μιά μηχανική ὑποστήριξη. Ἀντιθέτως καρδιακά νεκρός ἤ πραγματικά νεκρός θεωρεῖται ἐκεῖνος, τοῦ ὁποίου ἡ καρδιά ἔχει πάψει νά πάλλει καί μάλιστα πρό ἀρκετῶν ὡρῶν.

Ἐδῶ ἐπίσης πρέπει νά ἀναφερθῶ καί στό ἑξῆς γεγονός: Πρό ἐτῶν συγκλήθηκε στήν Ἀθήνα ἕνα ἐπιστημονικό συνέδριο, στό ὁποῖο συμμετεῖχαν γιατροί, βιολόγοι καί ἄλλοι σχετικοί ὑγειονομικοί παράγοντες.

Σ' αὐτό τό συνέδριο κλήθηκα καί ἐγώ, ἐπειδή ἴσως γνώριζαν ὅτι εἶχα γράψει ἕνα βιβλίο περί τῶν μεταμοσχεύσεων (Μεταμοσχεύσεις. Προβληματισμοί - Θεολογική θεώρηση, ἔκδ. «Ἑπτάλοφος», Ἀθῆναι 1999) κατόπιν προσκλήσεως-προτροπῆς γιά γνωμοδότηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου.

Στό συνέδριο αὐτό χωρίστηκαν οἱ μετέχοντες σέ δύο μερίδες. Ἄλλοι ἦταν ὑπέρ τῶν μεταμοσχεύσεων, ἐπειδή θεωροῦσαν ὅτι ὁ ἐγκεφαλικός θάνατος εἶναι πλήρης θάνατος, καί ἄλλοι ἦταν κατά τῶν μεταμοσχεύσεων, ἐπειδή θεωροῦσαν ὅτι δέν εἶναι σίγουρα ὁ ἐγκεφαλικός θάνατος τέλειος-πραγματικός θάνατος.

Σέ κάποια στιγμή μέ κάλεσε ὁ προεδρεύων τοῦ συνεδρίου γιά νά ἐκφράσω καί ἐγώ τή γνώμη μου, ἄν πρέπει νά προβαίνουμε σέ λήψη μοσχευμάτων ἀπό ἄνθρωπο, ὅταν ἔχουμε μόνο ἐγκεφαλικό θάνατο καί ἄν καί πότε ἔχουμε φόνο.

Τούς ἀπάντησα, γιά νά πάρω θέση καί νά ἐκφέρω γνώμη σύμφωνα μέ τή χριστιανική ἠθική καί τούς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή γιά νά διατυπώσω νόμο-κανόνα δικαίου, πρέπει πρῶτα ἡ ἰατρική ἐπιστήμη νά καταλήξει πότε ἔχουμε πράγματι θάνατο.

Φυσικά ἀλλιῶς θά κινδύνευα νά κατηγορηθῶ ὅτι προέτρεξα τῆς ἁρμόδιας ἐπιστήμης καί ὡς «παντογνώστης» καί καθόρισα ἀναρμοδίως πότε ἔχουμε θάνατο, πότε δηλαδή ἐπέρχεται ὁ πραγματικός θάνατος καί ἑπομένως δέν ἔχουμε εὐθύνη γιά τέλεση φόνου κατά τή λήψη σωματικοῦ ὀργάνου ἀπό τόν ἐνδεχομένως θανόντα δότη.

Αὐτά τά γράφω γιά μία κατ' ἀναλογία ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος τῆς παρασκευῆς τῶν ἐμβολίων καί τῶν ἐμβολιασμῶν, ὅταν φυσικά οἱ κυτταρικές σειρές λαμβάνονται ἀπό νεκρά ἔμβρυα.

Ἐφόσον τά ἔμβρυα εἶναι νεκρά, θά ἔλεγε κανείς ὅτι ὑπάγονται στήν περίπτωση τῶν καρδιακά νεκρῶν σωμάτων γιά τήν μεταμόσχευση ὀργάνων ἀπό αὐτά καί ἑπομένως δέν ἔχει ἤ δέν συμμετέχει στήν εὐθύνη γιά τή θανάτωση ἀνθρώπου, δηλαδή τήν ἐνοχή διαπράξεως φόνου.

Ὁ προηγούμενος συλλογισμός καί ἡ ἀναλογία ἔχει κάποια βάση, ὅταν τά νεκρά ἔμβρυα δέν ἐκτρώθηκαν γιά τή δημιουργία ἐμβολίων, ἀλλά ἡ ἔκτρωση ἔγινε, ἐπειδή τό ἤθελαν οἱ γονεῖς ἤ τό ἐπέβαλλαν οἱ γιατροί γιά διάφορους ἰατρικῆς φύσεως λόγους.

Ὅταν ὅμως ἡ ἔκτρωση γίνεται εἰδικῶς γιά τή λήψη κυτταρικῶν σειρῶν καί τήν παρασκευή ἐμβολίων, τότε εὐχερῶς μπορεῖ νά ἰσχυριστεῖ κάποιος τήν ὕπαρξη ἠθικῆς εὐθύνης καί ἐνοχῆς.

Στήν περίπτωση αὐτή ἄμεση εὐθύνη καί ἐνοχή ἔχουν οἱ γονεῖς τοῦ ἐμβρύου καί οἱ συμπράξαντες γιατροί.

Ἔμμεση δέ εὐθύνη καί συμμετοχή στήν ἐνοχή ἔχουν καί ὅσοι ἐμβολιαστοῦν μετά ἀπό μία τέτοια ἀνήθικη-«φονική» διαδικασία καί πράξη παραγωγῆς τοῦ σχετικοῦ ἐμβολίου.

Φυσικά συμμετέχουν στήν ἐνοχή καί εὐθύνη, ὅταν γνωρίζουν ὅτι τά ἐμβόλια προῆλθαν ἀπό μιά τέτοια ἐνέργεια.

Κατόπιν τούτων θά λέγαμε συμπερασματικῶς ὅτι δέν πρέπει νά θεωροῦν τούς ἑαυτούς τους ἐνόχους σέ συμμετοχή ἐκτρώσεων (φόνων), ἐφόσον οἱ παραγωγοί τῶν ἐμβολίων αὐτῶν δηλώνουν καί βεβαιώνουν ὅτι τά ἐμβόλια δέν ἔγιναν ἀπό εἰδικῶς πρός τό σκοπό αὐτό ἐκτρωθέντα ἔμβρυα, ἀλλά ἀπό προϋπάρχοντα ἐκτρωμένα ἔμβρυα, τῶν ὁποίων ἡ ἔκτρωση ἔγινε γιά ἄλλους λόγους.

Πολύ περισσότερο τό ἐπιχείρημα αὐτό ἐνισχύεται, ὅταν μάλιστα γιά τόν ἐμβολιασμό αὐτό ἔχουμε καί τή συγκατάθεση καί προτροπή τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τή συγκατάθεσή της, ἴσως καί τήν εὐλογία της, γιά μιά τέτοια πράξη ἐμβολιασμοῦ.

Αὐτή ἄλλωστε εἶναι ἁρμόδια γιά τό δεσμεῖν καί λύειν ἁμαρτίας τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Σημείωση: Φυσικά αὐτά πού γράφουμε ἀνωτέρω δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τήν ὑποχρεωτικότητα ἤ μή τοῦ ἐμβολιασμοῦ ἤ καί μέ τήν ἐλευθερία τοῦ κάθε προσώπου νά ἀποφασίσει τό τί θά κάνει γιά τόν ἑαυτό του. Ὑποχρέωση ὅμως μπορεῖ νά ἰσχυριστεῖ κανείς ὅτι ἔχουν οἱ πολίτες νά διενεργοῦν διαγνωστικούς ἐλέγχους ἀνιχνεύσεως τοῦ κορωνοϊοῦ ἰδίως σέ ἐκεῖνα τά μέρη, στά ὁποῖα νοσηλεύονται πολλοί ἀσθενεῖς καί σέ χώρους ὅπου συγκεντρώνονται γιά νά ἐργαστοῦν ἤ νά σιτιστοῦν πολλοί ἄνθρωποι.

Κάποια ἀνάλογα μέτρα μετά ὅμως ἀπό πολλή διεπιστημονική (π.χ. ἰατρική-νομική) μελέτη καί συζήτηση ἴσως μποροῦν νά ληφθοῦν ὡς πρός τόν ἐμβολιασμό αὐτῶν πού ὑπηρετοῦν ἤ ἐργάζονται σέ πολυσύχναστους χώρους μέ κίνδυνο νά μολύνουν ἄλλους συνανθρώπους τους. Ὅμως αὐτά τά μέτρα εἶναι θέμα μιᾶς εὐνομούμενης πολιτείας καί ὄχι τῆς Ἐκκλησίας.

Καί ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι στήν πραγματική δημοκρατία ἡ ἐλευθερία ἑνός προσώπου φθάνει καί σταματάει ἐκεῖ ὅπου ἀρχίζει νά κινδυνεύει ἡ ἐλευθερία καθώς καί τά δικαιώματα ἑνός ἄλλου ἤ ἄλλων προσώπων.

Καί ἐπιπροσθέτως ὁ σκοπός ὅλων ὀφείλει νά εἶναι ἡ εἰρήνευση καί ἡ ὁμόνοια τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ συνόλου τῶν μελῶν τῆς πολιτείας.

https://www.romfea.gr